Travel 2011
Wat zie je hier ?
Onderaan deze post zie je twee foto's (klikken om te vergroten) die vragen om een verklaren en vervolgens veel verklaren over hoe hier een machtsstrijd wordt uitgevochten, ook over het graf van de tegenstander heen. De foto rechts is het monument dat de plaats markeert waar in 2005 een enorme bom onder de auto van Haariri senior ontplofte. Je moet dat wel weten want aan het monument zie je het niet af. Voor de meeste inwoners van Beiroet had het er niet hoeven te staan omdat dit vroeger de plek was met het bekendste en meest chique hotel van Beiroet, het Saint Georges. Dit hotel had, in tegenstelling tot de meeste hotels in de buurt, de burgeroorlog in redelijk goede staat overleefd maar de gigantische ontploffing in 2005 maakte van het hotel een bouwval waaraan inmiddels volop gewerkt wordt om het weer in de oude staat terug te brengen. En met dat inmiddels kom ik op de foto links met de tekst 'Stop Solidere". Een plakkaat van tenminste vijf bij vijf meter en duidelijk zichtbaar voor iedereen die met z'n auto de bocht om komt en waarbij het Haariri monument in het niet valt (op de foto nog juist te zien bij de palmboom links).
Toch hebben het bord en het Haariri monument alles met elkaar te maken. na de burgeroorlog was het oude centrum van Beiroet nagenoeg geheel verwoest. Om duistere redenen werd de wederopbouw van het gehele oude centrum en alles erom heen gegund aan een tot dan toe nogal obscure projectontwikkelaar die veel geld in Saoedie-arabie had verdiend. De naam van de maatschappij die het oude centrum weer een nieuw leven zou gaan bieden was "Solidere", de eigenaar ? Haariri.
In haar voortvarendheid ging deze projectontwikkelaar erg slordig om met de eigendomsrechten van de vele grondeigenaren in de oude stad., veelal behorende tot de vroeger zo invloedrijke francofone bank- en zakenelite van Libanon. Onder druk van Solidere en soms een, in verhouding tot de werkelijke waarde, geringe vergoeding werd het verzet van deze elite tegen de plannen van Solidere langzamerhand gesmoord.
Met een uitzondering, de eigenaar van het Saint Georges hotel en de bijbehorende marina waar de miljoenenjachten liggen aangemeerd van de nieuwe Libanese geldelite. Van het hotel is voorlopig alleen de bar bij het zwembad en het zwembad zelf geopend.
Maar het blijft toch een vreemde zaak dat Haariri juist pal tegenover het belangrijkste bezit van zijn grootste zakelijke tegenstander, een symbool tegen de megalomane plannen van Solidere, de dood moest vinden.
Als we de verhoudingen tussen het plakkaat en het monument als maatstaf nemen dan is wel duidelijk wie zich als winnaar van de strijd beschouwt.
Of het ook iets zegt over de motieven voor de moord ? Dat moeten we maar aan het STL overlaten.......
"Digitale veiligheid" in Libanon.
In meer eerdere post heb ik het al gehad over het Standing Tribunal for Lebanon (STL) dat dfe moord op oud-premier Haariri senior onderzoekt. Een van de manieren waarop dit tribunaal hoopt te achterhalen hoe e.e.a. verlopen is is het nagaan van het mobiele telefoonverkeer van die dag. Naar het lijkt heeft dit inderdaad sporen opgeleverd die naar mogelijke daders leiden.
Maar blijkbaar is dit voor het tribunaal niet genoeg gezien het gegeven dat het STL kort geleden het verzoek aan de Libanese regering heeft uitgebracht om de "digitale voetafdruk" van maar liefst vier miljoen Libanezen aan het STL ter beschikking te stellen.
Opvallend is dat de Libanezen die ik spreek hiervan nauwelijks onder de indruk zijn. De discussie speelt zich nu vooral af onder juristen en politici. De eerste groep vraagt zich af of het verzoek, dat op basis van het door de toenmalige Libanese regering geratificeerde instellingsbesluiit van het STL, al dan niet in strijd is met de Libanese grondwet die bepaalt dat de regering die gegevens alleen maar mag opvragen als de nationale veiligheid in het geding is.
De tweede groep maakt zich vooral zorgen over de vraag of die gegevens op een zeker moment niet in Israelische handen zullen vallen.
What privacy ??????
Beiroet, 9 maart 2011
Libanon voor beginners en waarom je aanstaande Zondag op TV niet ziet wat je denkt te zien.
De Libanese "democratie".
Waar er in andere landen in de regio eindelijk beweging lijkt te komen in de vermolmde
politieke structuren lijkt in Libanon de tijd stil te staan. Sinds het vertrek van de
Syrische troepen in 2005 na massale volksprotesten is er eigenlijk geen stabiele regering
meer geweest.
De problemen zijn terug te voeren op het politieke systeem hier dat wel vrije verkiezingen
kent maar waarbij de zetelverdeling en, niet te vergeten, de verdeling van politieke
functies,ook nog eens gebaseerd is op de religie die de volksvertegenwoordiger aanhangt.
De verdeling gebeurt op basis van de vertegenwoordiging van de 19 officieel erkende
religieuze groepringen in Libanon zoals die is vastgesteld bij de volkstelling die in de
jaren .30 van de vorige eeuw heeft plaatsgevonden. In die tijd maakten de verschillende
christelijke denominaties ruim 55% van de bevolking uit terwijl Soennieten Druzen en
Sjiíeten de grootste groeperingen onder de overige 45% van de bevolking uitmaakten.
IN 80 jaar verandert er uiteraard veel en is het aantal christenen fors afgenomen. Deels
door een omvangrijke emigratie, deels door een kleiner kinderaantal per gezien. Een
tegengestelde beweging is te zien geweest onder de Sji'ieten waarvan het percentage onder de
Libanezen inmiddels op zo'n 40 tot 45 % geschat wordt.
Toch is er, m.u.v. de Sji'ieten geen enkele partij bereid tot een nieuwe volkstelling
waardoorde relatief kleine Druzische groepering, gegeven het feit dat Soennieten en Sji
íeten elkaar tot nu toe uitsluiten een doorslaggevende rol vormen bij het vormen van een
meerderheidskabinet.
Het merendeel van de Sjiíeten is aanhanger van Hezbollah. niet alleen vanwege het gewapende
verzet tegen Israel van deze partij maar vooral ook vanwege de doorslaggevende rol die deze
groepering heeft gespeeld bij de emancipatie van deze eerder zwaar gediscrimineerde en arme
minderheid.
De laatste crisis.
De laatste crisis ontstond een maand of twee geleden toen de Druzische leider z'n pact met
de Soennitische premier Hariri opbrak en zich aansloot bij de oppositie waarvan Hezbollah de
grootste groep uitmaakt.
De reden om het pact op te breken was, zoals zo vaak in Libanon, een externe factor; het
Standing Tribunal on Lebanon (STL) dat in opdracht van de verenigde Naties onderzoek doet
naar de moord op de voormalige President Haariri in 2005.
In de loop van 2010 begonnen er geruchten op te duiken dat het STL , op basis van
getuigenverklaringen, de daders zou zoeken in de directe omgeving van Hezbollah. Hierdoor
onstond er, ook heel gebruikelijk in Libanon, een enorm geruchtencircuit over wie die
getuigen zouden zijn en in hoeverre die getuigen zich zouden hebben laten leiden door
binnenlandse politieke motieven. Omdat het zittende kabinet van Haariri junior (de zoon van
) genoodzaakt was geweest een controlerende rol van Hezbollah te gedogen is het niet
verwonderlijk dat dit kabinet wegens toenemend onderling wantrouwen begin van dit jar
gevallen is. Dit ondanks het gegeven dat het STL nog steeds geen acte van beschuldiging
heeft bekend gemaakt en het dus nog steeds om geruchten gaat.
Nu is de formatie van een nieuw kabinet alweer een goede twee maanden onderweg en wordt een
sleutelrol gespeeld door de partij van de ex-generaal van het Libanese leger , Michel Aoun.
Door het merendeel van de christelijke partijen in Libanon wordt Aoun als een verrader
beschouwd omdat zijn partij als enige christelijke partij bereid is met Hezbollah samen te
werken. Wat hem nog meer wordt aangerekend is dat hij de vanzelfsprekendheid van
machtsvorming op sectarische basis in Libanon ondermijnt. zijn partij pleit openlijk voor
een secularisering van de Libanese ploitiek op basis van het Franse begrip laicite. Ook
pleit hij ervoor dat Libanese volksvertegenwoordigers moeten breken met het traditionele
clientelisme waarbij de eigen secte voordelen krijgt toegeschoven en de niet aan de macht
zijnde andere secten daarvoor worden bestraft.
In dit licht bezien is het interessant, maar uitermate Libanees, dat de afgetreden premier
Haariri, een Soenniet, gisteren op bezoek is geweest bij de patriarch van de Maronieten, de
grootste christelijke secte, Bisschop Sfeir.
Naar zijn zeggen was hij daar om raad te vragen en hij prees de patriarch om z'n in het
verleden gebleken grote wijsheid als het ging om Libanese regeringszaken.
Naar mijn mening een wel erg cynische opmerking over iemend die altijd geweigerd heeft om
afstand te nemen van de vele misdaden die door christelijke politici in de burgeroorlog
gepleegd hebben. politici die overigens nog steeds een rol spelen in de Libanese politiek en
zich nog net niet laten voorstaan op de gruwelijkheden die zich hebben voorgevallen onder
hun verantwoordelijkheid.
Scheiding van kerk en staat is hier dus absoluut niet aan de orde.
Onder elk bed een Kalashnikov.
Een ander heet hangijzer in de libanese politiek is de resolutie die door de VN is
aangenomen en die Libanese milities verplicht hun wapens in te leveren. Deze resolutie werd
aangenomen na de beindiging van de oorlog met Israel in 2006. De tekst van de resolutie
spreekt niet van Hezbollah maar in de Libanese politiek is Hezbollah de enige groepring die
erop wordt aangesproken dat het z'n wapens niet heeft ingeleverd. Uiteraard zou Hezbollah
kunnen claimen dat ze dat aleen zal doen als andere patijen hun milities ook ontwapenen maar
, hoe terecht zo'n eis ook zou zijn in een land waar onder elk bed wel een Kalshnikov lijkt
te liggen, het komt niet uit !.
Hezbollah beroept zich erop de grote verdediger te zijn van het land tegen de Israelische
agressor en enig wapengekletter hoort daar van tijd tot tijd bij.
Omdat het de meeste andere politieke groepering in het land ook niet uitkomt om hun aanhang
te vragen hun wapens in te leveren blijft de naleving van de resolutie in de praktijk een
door iedere parij ongewenste zaak. Het gevolg is dat alleen de partij die zich openlijk
verzet tegen inlveren van de wapens, Hezbollah, het doelwit is van beschuldigingen van het
niet naleven van de resolutie waarmee de andere partijen denken een schijn van
internationale geloofwaardigheid op te bouwen , met name in de Westerse wereld.
Waarom je zondag op het nieuws niet ziet wat je ziet.
Aanstaande zondag gaan de partijen die nu een oppositierol voor zich zien dreigen de straat
op. Er is een grote demonstratie gepland op het martelarenplein en de oppositie, bestaande
uit de christelijke partijen die niet deelnemen aan de regeringsonderhandelingen en de
Soennieten, hoopt daarmee voor de buitenwereld op het "Tahrir-plein effect", een bevolking
die in opstand komt tegen een vermold systeem waarin bovendien ook nog eens een
Islamistische beweging is vertegenwoordigd die bovendien gestuend wordt door het abject
Iran.
Het zou jammer zijn als de demonstratie dit beeld zou oproepen in de Westerse media, hoewel
ik niet uitsluit dat dit gaat lukken. Zo goed ingevoerd zijn die niet in de politiek van
deze regio, uitzonderingen als Rober Fisk van the Independent en David Ignatius van de
Washington Post daargelaten.
Mocht je zondag op TV belden van deze demonstratie zien, weet dan dat de demonstranten per
auto vol van de organisatoren het equivalent van 50 Euro ontvangen hebben. Om te begrijopen
wat zich daar afspeelt zou je eigenlijk ook de verkeersinformatie van Beiroet erbij moeten
halen. Als de wegen vanuit het Noorden naar Beiroet verstopt zitten terwijl die vanuit het
Zuiden juist extra rustig zijn dan zou je kunnen weten dat het de vertegenwoordigers van het
verouderde en vermolmde systeem zijn die demonstreren. Een ander, democratischer, Libanon is
alleen maar te verwachten van slim , maar ook opportunistisch , operen van Druzen, Sji'ieten
en de aanhang van Michel Aoun, maar vooral ook wanneer de Libanezen zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun
politieke systeem en niet voor alles wat ze doen hun legitimatie in het buitenland te zoeken.
Of dit nu in Syrie en Iran of in de Westerse wereld is, Libanon is domweg te klein om op deze assen conflicten
binnen te halen. Het enige effect daarvan is dat de Libanon voortdurend op imploderen of exploderen lijkt te
staan en de regering zelf niet in staat is om elementaire nutsvoorzieningen zoals electriciteit, water en
vuilnisophaal op een behoorlijke manier te regelen.
Zelf ben ik zondag al in Damascus en het enige wat de demonstratie zou kunnen bederven is
het soort hevige onweersbuien dat vandaag al de hele dag doorgaat.
Planned for this year
January: Turkey
This was a quite uneventful short holiday in Antalya. Some pictures below (Click to enlarge)
March/April: Start in Beirut on March 8. Planning: Damascus-Tadmur-El Qamishli. From there either Eastward or up to Lake Van, dependent of the situation in South-East Turkey now the PKK decided to end their truce with the Turkish authorities.
November/December: Originally we planned to go to Ethiopia but instead we'll travel to the Australian East coast. Starting and finishing in Sydney throufgh the outback to Cairns and than back via Brisbane and on the flight back home a one day stopover in Dubai.
Slideshow Kaleici, Antalya Turkey Kaleici.m4v